Adhezyjne uzupełnienia porcelanowe zaprojektowane i wykonane w technologii CAD/CAM – opis przypadku
lek. dent. Kamil Jaczkowski
MISTRZOWIE STOMATOLOGII
PRAKTYKA
EDUKACJA
PERYSKOP
PO GODZINACH
MISTRZOWIE STOMATOLOGII
PRAKTYKA
EDUKACJA
PERYSKOP
PO GODZINACH
Spacerkiem przez historię stomatologii... (c.d.)
Przez całe stulecia panowało przekonanie, że za zły stan zębów odpowiadają… robaki bytujące w jamie ustnej. Doktor medycyny i botanik Szymon z Łowicza (zm. po 1540) zalecał: Kiedy komu robacy w zębiech, tedy weź siemienia konopnego, uwarz je w nowym garcu, aż się pocznie łuszczyć i kamieni w nie włóż dziewięć rozpalonych. Tedy się nad parą oną nachylisz. Tedy robacy wypadną, rzecz jawna jest.
Statut stowarzyszenia czeladników chirurgicznych z 1617 roku potwierdza, że jego członkowie posiadają między innymi takie umiejętności jak golenie, przygotowanie odwarów, wcieranie maści, stawianie baniek ciętych, upusty krwi oraz rwanie zębów.
Stan uzębienia mieszkańców dawnej Polski był (podobnie jak w innych państwach Europy) co najmniej niezadowalający. Poeta Jakub Kazimierz Haur (1632–1709) pisał: Piękna rzecz (…) mieć białe zęby i choćby która dama miała w piękności swojej anielską twarz, gdy ma czarne zęby, wszystko to szpeci piękność, stąd do tego, iż z ust cuchnie, że przez to od siebie w upodobaniu obrazi.
Rafał Józef Czerwiakowski (1743–1816), uznawany za ojca polskiej chirurgii, opublikował w 1799 roku dzieło pt. „Wywód o narzędziach cyrulickich” zawierające między innymi wskazówki, jak prawidłowo dokonywać ekstrakcji zębów.
W 1815 roku w Szkole Głównej Krakowskiej ustalono wymóg, by osoby, które ubiegają się o praktyki w oficynie medycznej, były przeszkolone między innymi w zakresie odpowiedniego wyrywania zębów.
W przyjętym w 1845 roku Statucie Urządzającym Zgromadzenia Chirurgów Krakowskich postanowiono, że w ramach praktyki chirurgicznej wolno było magistrom chirurgii zajmować się samodzielnie czyszczeniem – wyrywaniem i osadzaniem zębów oraz podcinaniem przyrosłego języczka. Ponadto każda officyna (gabinet chirurga) musiała być wyposażona między innymi w narzędzia do wyrywania zębów.
W opublikowanej w 1884 roku pracy „O związku przyczynowym zapalenia dziąseł z innymi chorobami” poznański lekarz internista Teofil Kaczorowski (1830–1889) stworzył podstawy teorii zakażenia ogniskowego, która dwie dekady później została potwierdzona przez badaczy z Wielkiej Brytanii.
W trzy lata po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w kraju praktykowało 860 lekarzy dentystów, natomiast na rok przed wybuchem II wojny światowej liczba ta wzrosła do 3686 (obecnie ponad dziesięciokrotnie więcej).
W 1902 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim utworzono Instytut Stomatologii z ambulatorium i pracowniami. Instytucja ta uznawana jest za najstarszą katedrę stomatologii w kraju.
W 1933 roku Państwowy Instytut Dentystyczny w Warszawie otrzymał pełne prawa uczelni wyższej i zmienił nazwę na Państwową Akademię Stomatologiczną. Czas trwania studiów wydłużono do 5 lat, rozszerzając program nauczania między innymi o przedmioty ogólnolekarskie.
Związany ze środowiskiem lwowskim prof. Antoni Cieszyński (1882–1941) ogłosił w 1907 roku regułę izometrii, umożliwiającą wykonywanie zdjęć RTG zębów o rzeczywistej długości. Ponadto opracował systematykę techniki wykonywania zdjęć rentgenowskich wewnątrz- i zewnątrz- ustnych, pierwszy na świecie atlas radiologii stomatologicznej oraz opracował metody blokady nerwu trójdzielnego w okolicy zwoju Gassera.
lek. dent. Kamil Jaczkowski
Mariusz Oboda, Aleksandra Brońska-Jankowska