Za symbol Sarajewa uchodzi drewniana, częściowo ażurowa studnia w stylu mauretańskim o nazwie Sebilj, wokół której o każdej porze dnia gromadzi się wielu turystów. Zaskakiwać może fakt, że obiekt ten, notabene znakomicie wpisujący się w orientalny charakter miasta, pochodzi z 1891 roku, czyli z czasów, gdy Sarajewo było częścią monarchii Habsburgów, i jest dziełem Austriaka – Alexandra Wittka. Z pracowni tego samego architekta wyszedł projekt ratusza (Vijećnica; 1892–1893), imponującego bogactwem i różnorodnością elementów dekoracyjnych. Wittek, chcąc jak najlepiej wywiązać się z powierzonej mu misji, odbył podróż do Afryki północnej i Hiszpanii, by tam zgłębiać specyfikę architektury muzułmańskiej. Od czasu przeprowadzonej ze szczególnym pietyzmem odbudowy dawna siedziba ojców miasta służy głównie do celów reprezentacyjnych, między innymi przyjmowane są tutaj odwiedzające stolicę delegacje zagraniczne.

Prawdziwe Sarajewo to jednak nie obiekty pochodzące z epoki habsburskiej (1878–1918), ale ślady kilkusetletniej obecności Turków. Wiele, jeśli nie większość muzułmańskich zabytków miasta to efekt rozbudowy przeprowadzonej w 1 połowie XVI wieku przez tureckiego sandżakbeja (zarządcę) – Gaziego Husreva-bega. Najbardziej oczywistą pamiątką działalności „dobroczyńcy Sarajewa” jest nazwany jego imieniem meczet (Gazi Husrev-begova džamija; wstęp 2 KM, czyli marki wymienne Bośni i Hercegowiny, co stanowi równowartość 4 zł). Główne, wielokątne pomieszczenie budowli, czyli salę modlitwy, nakrywa kopuła (26 m), a wejście do meczetu zdobi głęboki portyk wsparty na kolumnach. Całość założenia dopełnia niezwykle smukły, 45-metrowy cylindryczny minaret. W pobliżu oglądać można kryte kopułami mauzolea tureckich dostojników, w tym samego Gaziego Husreva-bega. Świątynia jest dziełem nadwornego architekta sułtana – Adžema Esira Alego, a jej układ powtórzony został w projektach wielu innych meczetów wznoszonych na terenie Bośni. Budowla doznała poważnych zniszczeń podczas serbskiego oblężenia, ale w ostatnich latach odzyskała dawną świetność. Podobny los spotkał inne z najstarszych obiektów sakralnych miasta – w tym meczet cesarski (Careva džamija; 1457), który jest największą w kraju muzułmańską świątynią z pojedynczą kopułą oraz XVI-wieczne meczety Džamija Muslihudina Čekrekčije oraz Ferhat-pašina džamija.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że meczety w Sarajewie są dostępne dla turystów, niemniej od gości wymagany jest odpowiedni strój – długie spodnie, a przypadku kobiet chusta na głowę; ponadto przed wejściem należy zdjąć buty (można je zastąpić przyniesionym ze sobą lekkim domowym obuwiem).

Zabytki z epoki tureckiej to jednak nie tylko meczety; poza świątyniami w mieście oglądać można między innymi kilkusetletnie szkoły religijne (medresa) oraz gospody (han). Nie sposób nie zauważyć też czworokątnej, niezwykle smukłej wieży Sahat-kula z końca XVII wieku (w pobliżu głównego meczetu). Na jej szczycie zamontowany został w 1873 roku zegar londyńskiej firmy Gillett & Johnston, wyposażony w tarczę z cyframi arabskimi. Ślady obecności Turków widoczne są w większości w obrębie centrum życia towarzyskiego i handlowego dawnego Sarajewa, jakim był bazar – Baščaršija (z języka tureckiego: główna ulica). Od czasu jego powstania minęło ponad pięć stuleci, a miejsce to niezmiennie pełni swą podstawową rolę, co więcej, nie straciło nic ze swego orientalnego klimatu. Wraz z najbliższą okolicą Baščaršija stanowi zespół wąskich, brukowanych uliczek jak w arabskiej medynie, przy których działają dziesiątki sklepików i warsztatów, funkcjonujących głównie dzięki turystom. Nabyć w nich można wyroby lokalnych rzemieślników, tkaniny, odzież, biżuterię, egzotyczne przyprawy, żywność, książki w języku arabskim. Nie brakuje też restauracji i barów z lokalnymi potrawami, takimi jak bosanski lonac (jednogarnkowa potrawa z baraniny gotowanej m.in. z pomidorami, kapustą i czosnkiem), ćevapčići (paluszki z grillowanego mięsa z przyprawami, podawane z bośniackim plackiem) czy znany na całych Bałkanach burek – pieróg z nadzieniem, będący zdrowszą alternatywą dla hamburgera.