Na hasło „Żyjmy dłużej!” należałoby odpowiedzieć słowami piosenki Piotra Szczepanika: jak to łatwo powiedzieć. Co ze sobą niesie starość, jeśli spojrzymy na nią choćby przez pryzmat jamy ustnej? Nawet jeżeli emerytowi uda się zachować własne uzębienie, to czyha na niego a to próchnica wieku starczego, proszę ja was, a to recesja dziąseł, że o zjedzeniu brzegów siecznych nie wspomnę. A czy z emerytury da się opłacić prywatną opiekę stomatologiczną? Gerostomatologia w powijakach, nikt jakoś się nie pcha do leczenia, za przeproszeniem, staruchów. Studenci zapytani, czy chętnie zobaczą na fotelu kogoś w tej kategorii wiekowej, uśmiechają się półgębkiem. Może już lepiej w to „życie dłużej” wejść z elegancką pełną akrylówką, za dużo przy tym nie mówić i nie śmiać się (żeby nie wypadła), zresztą i tak nie ma z czego. Czy poza oszukańczo-wredną reklamą w telewizji widział kto kiedy roześmianego emeryta? Na pewno nie po wizycie „wnuczka”. Ale zgodnie z obietnicą z poprzedniego Kącika dziś przyjrzymy się jak „Żyjmy dłużej” w przeszłości nauczało i pouczało w kwestii zdrowia jamy ustnej, co poprę ciekawymi przykładami.

Tak więc jest rok 1981, czerwiec – historycznie jesteśmy prawie rok po „Gdańsku” i mamy sześć miesięcy do stanu wojennego. W sklepach od ręki można dostać tylko ocet, a w kolejce kuksańca. To tak dla przypomnienia młodszemu pokoleniu. Redaktor naczelny pisma, Juliusz Minakowski – stomatolog – pisze artykuł pt. „Zdrowy nawyk” o prawidłowym utrzymaniu higieny jamy ustnej.